Η Πάρος διαθέτει απαράμιλλη φυσική ομορφιά, γραφικότητα, έχει το φως του Αιγαίου και τα γαλαζοπράσινα νερά της. Διαθέτει όμως και πλούσια ιστορία. Το μαρτυρούν τα πολλά ευρήματα που αποκαλύπτει η αρχαιολογική σκαπάνη, δίνοντας σήμερα στον επισκέπτη τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την ιστορική εξέλιξη της Πάρου μέσα από τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία.
Η ιστορία της Πάρου ξεκινά από την παλαιολιθική εποχή σύμφωνα με ευρήματα σε σπήλαια και άλλους φυσικούς χώρους. Σημαντικές ανακαλύψεις στο Σάλιαγκο (μικρό ακατοίκητο σήμερα νησάκι απέναντι από την Αντίπαρο), βεβαιώνουν τη ζωή και στη Νεολιθική εποχή (4300-3900 πΧ). Άσβεστα σημάδια για την Πρωτοκυκλαδική και Κυκλαδική εποχή (3200-2000 πΧ.), τα Κυκλαδικά ειδώλια που βρέθηκαν μέσα σε τάφους. Το σπουδαιότερο μυκηναϊκό ανάκτορο στις Κυκλάδες στην περιοχή Κουκουναριές, πάνω στους βράχους στις Κολυμπήθρες, είναι από τα σημαντικότερα ευρήματα της Μυκηναϊκής περιόδου. Σημαντική εποχή για την Πάρο, σύμφωνα πάντα με τα ευρήματα, είναι η Αρχαϊκή εποχή.
Για την Ρωμαϊκή εποχή υπάρχουν επίσης αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και για την Βυζαντινή στη συνέχεια, με αντιπροσωπευτικό δείγμα της περιόδου, τηνΕκατονταπυλιανή.
Τα κάστρα της Παροικίας, της Νάουσας, του Κέφαλου, της Μάρπησσας, είναι από τα σημάδια της εποχής των Ενετών. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, παρόλο που οι Παριανοί απέδιδαν τους ανάλογους φόρους και υπήρχε περιοδική τουρκική παρουσία, δεν έχουμε σημαντικά, αντιπροσωπευτικά αρχιτεκτονικά δείγματα αυτής της περιόδου. Με την απελευθέρωση αρχίζει μια διαδρομή που χαρακτηρίζεται αρχικά από αλματώδη κοινωνική ανάπτυξη και συμμετοχή στο σύγχρονο γίγνεσθαι. Η Πάρος ακολουθεί την πορεία της υπόλοιπης Ελλάδας και κυρίως της επαρχίας τη δεκαετία του '50 που μαστίζεται από την μετανάστευση με συνέπεια την εγκατάλειψή της. Μετά από περίπου δύο δεκαετίες, υπήρξε ανάκαμψη αυτής της πορείας για το νησιωτικό σύμπλεγμα με την στροφή της οικονομίας της Πάρου στον Τουρισμό με ό,τι αυτό σημαίνει για τη διατήρηση της ταυτότητας της.
Η Πάρος σε βάθος χρόνου
Η Πάρος κατοικείται από την 4η χιλιετία π.Χ. και γνώρισε περιόδους μεγάλης οικονομικής και καλλιτεχνικής ακμής, αλλά και περιόδους λεηλασιών, έντονης βίας, παρακμής και αφάνειας.
Το ιστορικό τοπίο της Πάρου γίνεται πιο ξεκάθαρο από την εποχή του χαλκού, μετά την ανακάλυψη των τριών μεγάλων πολιτισμών, του κυκλαδικού, του μινωικού και του μυκηναϊκού. Στις περιοχές, Γλυφά,Δρυός, Κάμπος, Κουκουναριές, Πλαστήρας, Φάραγκας, διασώζονται ίχνη κυκλαδικών οικισμών.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτός που βρίσκεται στο Λόφο του Κάστρου της Παροικιάς από την πρωτοκυκλαδική περίοδο. Ακολουθούν οι έποικοι από την μινωική Κρήτη που μεσουρανεί εκείνη την περίοδο στον Ελλαδικό χώρο. Αυτοί σταδιακά μετατρέπουν την Πάρο σε αξιόλογο εμπορικό και στρατιωτικό κέντρο. Με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, έρχονται στο προσκήνιο οι Μυκηναίοι, οπότε η Πάρος αποτελεί αξιόλογο κέντρο αυτού του πολιτισμού. Τα μυκηναϊκά λείψανα που βρέθηκαν στις Κουκουναριές, αλλά και στο λόφο του Κάστρου της Παροικίας, πρωτεύουσας της Πάρου, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτού του πολιτισμού.
Κατά τη γεωμετρική εποχή φτάνουν στο νησί Αρκάδες έποικοι, ο αρχηγός των οποίων Πάρος, έδωσε το όνομα στο νησί. Οι Αρκάδες συγχωνεύονται με τους Ίωνες που εμφανίζονται αργότερα και η Πάρος εξελίσσεται σε μεγάλη ναυτική δύναμη μέσα από την εμπορία του παριανού μαρμάρου, γνωστού για τη διαύγεια του. Το μάρμαρο, φυσική πηγή πλούτου της Πάρου, αλλά και η γενικότερη ευημερία της, φέρνουν και την πολιτισμική άνθηση, ιδιαίτερα κατά την αρχαϊκή εποχή (7ος αιώνας π.Χ). Τότε εμφανίζεται και ακμάζει η λεγόμενη λυρική ποίηση, με τον φημισμένο λυρικό ποιητή Αρχίλοχο, που κατάγεται από την Πάρο.
Στα κλασσικά χρόνια η Πάρος συμμαχεί με τους Πέρσες, που προσπαθούν να υποτάξουν τον Ελλαδικό χώρο. Η ήττα τους όμως στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, οδηγεί τους Πέρσες σε υποχώρηση και τον Θεμιστοκλή στην Πάρο, όπου υποχρεώνει τους κατοίκους της να προσχωρήσουν στην Αθηναϊκή Ηγεμονία. Το 338 π.Χ., αφού πλέον η Πάρος έχασε την παλιά της δύναμη, υπόκυψε, με χρονολογική σειρά, στους Μακεδόνες, στους Πτολεμαίους, στο Μιθριδάτη και τους Ρωμαίους. Κατά την εποχή αυτή στο νησί δραστηριοποιούνται κορυφαίοι γλύπτες, μεταξύ των οποίων, ο Σκόπας ο Πάριος. Η Πάρος είναι γεμάτη από εργαστήρια γλυπτικής, ναούς και άλλα θαυμαστά οικοδομήματα.
Η ανάπτυξή της Πάρου ανακόπτεται τη Ρωμαϊκή εποχή, καθώς χρησιμοποιείται, όπως και άλλα κυκλαδίτικα νησιά, ως τόπος εξορίας. Ο Χριστιανισμός έρχεται στο νησί την εποχή του Βυζαντίου, με τον εντυπωσιακό ναό της Παναγιάς της Εκατονταπυλιανής.
Ξεκινά όμως νέα ταλαιπωρία για την Πάρο, από τις συνεχείς επιθέσεις και επιδρομές των πειρατών. Η μεγαλύτερη καταστροφή όμως γίνεται από το γνωστό πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ο οποίος, παρά τη γενναία αντίσταση των κατοίκων, σκότωσε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και όσοι απέμειναν, άλλους τους έστειλε σαν κωπηλάτες στο τουρκικό ναυτικό και άλλους στα τάγματα των γενίτσαρων. Τότε είναι που κατακτάται από τους Τούρκους (1560 μ.Χ). Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η Πάρος κατά την ελληνική επανάσταση, ενώ ο όρμος της Νάουσαςχρησιμεύει ως ορμητήριο για το στόλο των Ρώσων (αδελφοί Ορλόφ), κατά τη διάρκεια των ρωσοτουρκικών πολέμων.
Από την Πάρο δεν έλειψαν και οι Γερμανοί, αναγκάζοντας τους παριανούς να φύγουν για τον Πειραιά ή για το εξωτερικό. Το νησί ξανακατοικείται μετά το 1960 και το κύριο μέρος της ανάπτυξής του προέρχεται από τον τουρισμό, όπως και σήμερα, που ηΠάρος είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς προορι
No comments:
Post a Comment